Ενώ πολλά διαφορετικά προγράμματα σε ολόκληρη τη χώρα πραγματοποιούνται με διάφορους σκοπούς και στόχους – κυρίως για να ευαισθητοποιηθούν τα παιδιά προσχολικής ηλικίας (και όχι μόνο) ώστε να ζουν πιο πράσινα, η πραγματικότητα έρχεται μερικές φορές σε αντίθεση με τη θεωρία. Ένα έθιμο στην Ιταλία που έχει καθιερωθεί με την πάροδο των ετών και σε περιβάλλοντα όπως τα σχολεία, απαιτεί από τα παιδιά, τα οποία θα έπρεπε να εκπαιδευτούν να σέβονται το περιβάλλον, να πίνουν και να πετούν το ποτήρι για «λόγους υγιεινής». Κάθε παιδί πετάει κατά μέσο όρο 3-4 πλαστικά ποτήρια την ημέρα και το χειρότερο είναι ότι μαθαίνουν ότι αυτή η συνήθεια είναι σωστή και χωρίς συνέπειες. Κάνοντας έναν γρήγορο υπολογισμό που σίγουρα είναι υποτιμημένος, αυτό σημαίνει ότι κάθε σχολείο πετάει 250 ποτήρια κάθε μέρα (3 ανά παιδί x 21 παιδιά x 4 τάξεις). 250 x 67 εκπαιδευτικές μονάδες = 16.750 πλαστικά ποτήρια την ημέρα, 335.000 το μήνα, 2.680.000 πλαστικά ποτήρια κάθε σχολικό έτος… και αυτό είναι σίγουρα ένα τρομερό νούμερο, όσο πρόχειρα και αν υπολογιστεί.
Όσον αφορά την επιχειρηματικότητα και ειδικά την πράσινη επιχειρηματικότητα, η Ιταλία φαίνεται να υστερεί σε καλές πρακτικές και πρωτοβουλίες. Ενώ κάποιες περισσότερες πρωτοβουλίες φαίνεται να αφορούν την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, δεν φαίνεται να υπάρχουν σχέδια που να συνδέονται με το θέμα για παιδιά στην ηλικία του νηπιαγωγείου.
Ενώ ο νόμος προβλέπει συγκεκριμένους επαγγελματίες, που υποστηρίζουν τα παιδιά στο σχολείο και την προσχολική ηλικία και συμβάλλουν επίσης σε ένα δίγλωσσο περιβάλλον, όπου είναι δυνατόν, η πραγματικότητα της καθημερινής ζωής είναι ότι τα κωφά παιδιά συχνά αποκλείονται ούτως ή άλλως λόγω έλλειψης πρωτοβουλιών, υποστήριξης από εκπαιδευτικούς και ειδικούς και γενικότερα από το κοινωνικό δίκτυο υποστήριξης που θα έπρεπε να παρέχει τα απαραίτητα εργαλεία και ικανότητες σε κάθε εμπλεκόμενο άτομο για να εξασφαλιστεί η μέγιστη δυνατή επιτυχία.